Ήταν ένα παιδί διαφορετικό, αλλιώτικο από όλα τα άλλα παιδιά. Δε μιλούσε πολύ… Προχωρούσε με το κεφάλι σκυφτό στον δρόμο, μην τον προσέξουν οι περαστικοί και του μιλήσουν. Τα χρυσαφένια μαλλιά του έλαμπαν στο φως. Τα γαλάζια του μάτια έμοιαζαν θάλασσες που τις ξέχασε του κόσμου ο χάρτης. Και προχωρούσε… Προχωρούσε στους δρόμους της μικρής του πόλης, παρατηρώντας με τις άκρες των ματιών του τις ζωές των ανθρώπων. Τις στιγμές τους, τα γέλια, τις σιωπές τους… Η θεία Αγγελική τον φώναζε «μικρό πρίγκιπα». Εκείνη τον είχε μεγαλώσει. Δεν είχε γνωρίσει ποτέ τους γονείς του, βλέπετε …

Κάθε βράδυ, λοιπόν, όταν η θεία Αγγελική πήγαινε για ύπνο, το μικρό αγόρι ξεγλιστρούσε αθόρυβα από το σπίτι και έβγαινε στον δρόμο για να ψάξει το φεγγάρι. «Μακάρι να μπορούσες να μου μιλήσεις κι εσύ», είπε μια νύχτα το αγόρι στο φεγγάρι. «Να μοιραστείς μαζί μου τις χαρές και τις λύπες σου». Το φεγγάρι δεν απάντησε… Έμεινε στη θέση του, να φωτίζει όπως πάντα το λευκό προσωπάκι του αγοριού. Την επόμενη νύχτα ήταν μια σταλιά μεγαλύτερο. Τη μεθεπόμενη λίγο ακόμα πιο μεγάλο. Εξακολουθούσε όμως να μην απαντάει στο μικρό αγόρι. Μέχρι που έφτασε μια νύχτα που είχε πανσέληνο! Το φεγγάρι ήταν επιτέλους ολόκληρο και έμοιαζε με πρόσωπο… «Ο ουρανός απόψε έχει το δικό του πρόσωπο», σκέφτηκε το αγόρι. Και τότε άκουσε μια γλυκιά φωνή να του μιλάει. Ήταν η φωνή του φεγγαριού. «Καλό μου αγόρι», του είπε. «Να’ ξερες πόσα σημαίνει για μένα που μπορώ να κοιτάω τον κόσμο από εδώ πάνω. Για έναν ολόκληρο μήνα το φως μου σκορπίζεται στα πέρατα του κόσμου, για να φωτίζει τα γέλια και τα δάκρυα των ανθρώπων. Μα έρχεται μια μέρα που επιστρέφει και μου φωτίζει ολόκληρο το πρόσωπο. Τότε μόνο βλέπω τον κόσμο καθαρά. Βλέπω τους ανθρώπους να ζουν, να παλεύουν, να ονειρεύονται. Να αγαπάνε, να χάνουν, να ελπίζουν… Μεγάλο πράγμα η ζωή». Το αγόρι δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του. «Φεγγαράκι μου, μακάρι να μπορούσα να δω κι εγώ τον κόσμο από εκεί ψηλά. Έστω για λίγο».

Το φεγγάρι δεν απάντησε. Ούτε και το επόμενο βράδυ μίλησε στο αγόρι. Η σιωπή του κράτησε νύχτες πολλές. Μια νύχτα, όμως, από το μεγάλο εκείνο φεγγάρι είχε μείνει μια λεπτή φέτα τόση δα. Και τότε μια χρυσαφένια σκάλα έπεσε από τον ουρανό. Μια σκάλα πελώρια, που ξετυλίχτηκε σιγά-σιγά και άγγιξε τη γη. «Έλα, ανέβα», ακούστηκε μια φωνή να λέει. Το αγόρι την αναγνώρισε. Ήταν η φωνή του φεγγαριού. Αν και στην αρχή δίστασε, το αγόρι ξεκίνησε να ανεβαίνει ένα-ένα τα σκαλιά, λες και σκαρφάλωνε στα μαύρα κλαδιά του ουρανού. Λίγη ώρα μετά βρισκόταν ξαπλωμένος στη φέτα που είχε απομείνει από το φεγγάρι και κοίταζε τον κόσμο από ψηλά. Είδα ανθρώπους να χαμογελάνε και ανθρώπους να κλαίνε. Είδε ανθρώπους να αγκαλιάζονται και ανθρώπους να πολεμούν. Ανθρώπους να πεινάνε και ανθρώπους να πετάνε το φαγητό τους … «Τι παράξενος που είναι ο κόσμος», είπε το αγόρι. «Είναι στο χέρι σου να προσπαθήσεις να τον κάνεις καλύτερο», αποκρίθηκε το φεγγάρι. «Πήγαινε κάτω τώρα. Θα ξημερώσει σε λίγο».