Όταν κάποιο πρωί σ’ αρνηθεί η ζωή
και μπροστά στον Κριτή θα βρεθείς,
αχ, εσύ που αγάπη δεν είχες
με τι μάτια τον Πλάστη θα δεις;

Σου ’χε δώσει καρδιά, μια μεγάλη αγκαλιά
ν’ αγαπάς, μοναχά ν’ αγαπάς.
Κι εσύ παίρνεις σπαθί και χτυπάς τη ζωή
και χτυπάς και πληγώνεις και πας.

Στα δεξά οι καλοί, δολοφόνοι πιο κει
που δεν πήγαν ποτέ φυλακή.
Σαν και σένα, αρνητή της αγάπης,
τι θα πουν στο μεγάλο Κριτή;

Σου ’χε δώσει καρδιά, μια μεγάλη αγκαλιά
ν’ αγαπάς, μοναχά ν’ αγαπάς.
Κι εσύ παίρνεις σπαθί και χτυπάς τη ζωή
και χτυπάς και πληγώνεις και πας.