Οι φίλοι οι παλιοί κοπήκαν σαν στάχυ,
τους πήρε η ζωή, τους πήρε ο καιρός.
Και ζήσαν μακριά και πάντα μονάχοι,
λες και ήταν γι’ αυτούς ο κόσμος μικρός.

Οι φίλοι οι παλιοί ξανά δε μας γράψαν,
δυο λόγια στεγνά κι αυτά στην αρχή.
Πριν φύγουν κρυφά τα ενθύμια κάψαν,
τα ενθύμια αυτά που μοιάζουν πληγή.

Οι φίλοι οι παλιοί ποτέ δε γυρίσαν,
δεν ξέρει κανείς πώς φύγαν και πού.
Σαν πόρτα βαριά που ανοίξαν και κλείσαν
έτσι ήρθαν για μας και πήγαν αλλού.