Τα ίχνη σου, … στα ίχνη μου, η νύχτα και η μέρα,
στην πόρτα μου ακούγονται, δυο βήματα πιο πέρα,
κανείς εδώ και τίποτα, δεν είναι δεδομένα,
ακόμη και τα όνειρα, τα θέλεις πληρωμένα.

Ρεφραίν:
Σαν Μόνα Λίζα με κοιτάς, και θες να μου μιλήσεις,
ο γρίφος γίνεται εμμονή και θέλεις να τον λύσεις.
Σαν Μόνα Λίζα με κοιτάς, αντίγραφο ντα Βίντσι,
νομίζω μου χαμογελάς, και με κρατάς στη λήθη.

Αυτή η σφαίρα στο μυαλό, σαν σύννεφο η σκανδάλη,
στην άβυσσο σαν κατεβώ, θε να μου ρίξει πάλι.
Θα γίνει ο θάνατος ζωή, και το όνειρο η πρεμιέρα,
ζωή και θάνατος μαζί, θα λέω κάθε μέρα.

Ρεφραίν:
Σαν Μόνα Λίζα θα ‘μαι πια, πίνακας με αξία,
στα χείλη το μειδίαμα, θα έχει σημασία.
Σαν Μόνα Λίζα θα ‘μαι πια, απλά μια ιστορία,
μια φυλακή χωρίς κλειδιά, γιατί να έχει αξία;

Σαν Μόνα Λίζα με κοιτάς, και θες να μου μιλήσεις,
ο γρίφος γίνεται εμμονή και θέλεις να τον λύσεις.
Σαν Μόνα Λίζα με κοιτάς, αντίγραφο ντα Βίντσι,
νομίζω μου χαμογελάς, και με κρατάς στη λήθη.