Σε ένα μικρό καράβι, με βρίσκει η αυγή,
τέλος κι αρχή δεν έχει, της θλίψης η ρωγμή.
Στης προσφυγιάς τον χάρτη, παράθυρο μου εσύ,
η θάλασσα μπροστά μου και πίσω μια ζωή.

Ρεφραίν:
Εκεί, εκεί που κάθε απόγευμα, έπαιζα σαν παιδί,
μου λένε πρέπει να φύγω...
Εκεί, εκεί που κάθε απόγευμα, γινόμουνα παιδί,
μου λένε πρέπει να φύγω, δεν έχω επιλογή.

Δεν ξέρω αυτή η πόλη, ήλιο γιατί δεν έχει
κι όταν τα μάτια κλείνω, ο εφιάλτης μένει.
Τα σύννεφα θα φύγουν, τα όνειρα μου εκεί,
σε άσπρο ζωγραφίζω τον κόσμο δίχως γκρι.
Ρεφραίν:
Εκεί, εκεί που κάθε απόγευμα, έπαιζα σαν παιδί,
μου λένε πρέπει να φύγω...
Εκεί, εκεί που κάθε απόγευμα, γινόμουνα παιδί,
μου λένε πρέπει να φύγω, δεν έχω επιλογή.

Τα χνάρια μου αφήνω, στο σπίτι, στην αυλή,
σε ένα παλιό βιβλίο, την κάθε μου στιγμή.