Εκεί, εκεί που παν τα τραίνα,
με χαλασμένα φρένα, ειν’ άβυσσός το φως.
Εκεί στο πόκερ της ζωής μου, παίζω την ψυχή μου,
δεν γίνεται αλλιώς…

Ρεφραίν:
Εσύ δεν είσαι, ο Ντόριαν της νύχτας,
πορτρέτα δεν έχεις, γερνάς και αντέχεις,
κι ο χρόνος καθρέφτης, της νιότης σου κλέφτης,
ρυτίδες σ’ αφήνει, στους πάθους τη δίνη.
Εσύ δεν είσαι, ο νάρκισσος Ντόριαν,
γκαρσόνι της τρέλας, μιας μοίρας το ψέμα,
ο χρόνος καθρέφτης, της νιότης σου κλέφτης,
ρυτίδες σ’ αφήνει, στους πάθους τη δίνη.

Εκεί, εκεί που παν τα τραίνα,
με σένα ή με μένα, παράδεισος κενός.
Εκεί σαν ίσκιο της ζωής μου, παίρνω τη ζωή σου,
δεν γίνεται αλλιώς…