Αχ και να σ' είχα τις ώρες που γυρνάς
μες στη νύχτα, που άλλους ακουμπάς
και στα δίχτυα, της πόλης σου τρυπώνεις
και πάντα ξημερώνεις σε ξένα σπίτια

Αχ και άχι, βαχ και βάχι
λυπάται ο ουρανός τ' αστέρια του που πέφτουν
γιατί χωρίς σελήνη δεν αντέχουν
λυπάται κι ο καημός των μόνων τα μαρτύρια
και σκύβει τους γεμίζει τα ποτήρια

Άχ και να σ' είχα σαν τ' άστρο του βοριά
σαν πυξίδα σε άγνωστα νερά
σαν σελίδα στην άκρη τσακισμένη
και χιλιοδιαβασμένη ξανά και ξανά