Απ' το δέντρο ένας σπουργίτης
το 'σκασε και δεν γυρίζει
το 'σκασε κι ελευθερώνει
όποιον στο κλουβί σαπίζει

και πονάει και μαραζώνει


Βρήκε στο κορμί μου σπίτι

χώθηκε στα σωθικά μου
φτερουγίζει σα χαμένο
ξεριζώνει τα ξερά μου
κι ό,τι έχω αρρωστημένο


Κάτσε εδώ μικρέ σπουργίτη
μείνε μέσα στην καρδιά μου
πού 'θελε να ήταν αηδόνι
άγριο πουλί του κάμπου

να κελάηδαγε όλη μέρα

με τον ήλιο με το χιόνι
με τσ' αγάπης τα τραγούδια
να χαράζει να νυχτώνει