Με το μαντάνι χτύπα τη, τη μοναξιά να δέσει
να φτιάξει χέρια μάλλινα χείλη που να μελώνουν

Πέρνα τη αργά στον αργαλειό κι άστη να γίνει υφάδι
για να ξαπλώνουνε εκεί οι ώρες της ημέρας

Να γύρει απάνω σκεφτικός τα ξόμπλια να μετρήσει
που τον αφήσαν οι αγκαλιές κι οι όμορφες κυράδες

Γράφτη μετά σε μήνυμα και κλείστην σε μπουκάλι
άστην να πέσει σε βυθό κι ύστερα να αναπνεύσει

Κι αν αναπνεύσει ουρανό θα γίνει προσκεφάλι
μα αν αναπνεύσει σύγνεφο μοτάρι που γυρίζει

Θα ανακατέψει τις ζωές θα πλάσει θα ζυμώσει
Και θα μοιράσει αγκαλιές και θα τις ξαναλιώσει