Στο χιόνι έκαψα τη γύρη σιωπηλά
Τα ροδοπέταλα τα κράτησα στεγνά
Δεκέμβρη μήνα κι η ανάσα μου βαριά
Μια χειραψία σ’ ένα αγκάθι τη φορά

Τα δέντρα έρημα στη μέση του χειμώνα
Σαν καρβουνόξυλα που καίνε στη φωτιά
Και του ζητιάνου ανακατεύω εγώ τις στάχτες
Καθώς κοιτάζω από το τζάμι να περνάς

Κρύες κουβέντες ν’ ανταλλάζουνε τα χνώτα
Τα βλέμματά μας βουρκωμένα κρύσταλλα
Και στην κουβέρτα ραγισμένη η ραστώνη
Να ξεφυλλίζει σφραγισμένα γράμματα

Ήρθ’ ο Σεπτέμβρης μες στα στήθη να γκρεμίσει
Σταφύλι πάτησε επάνω στα κορμιά
Και αφού ξελόγιασε το δάκρυ του χειμώνα
Έφτιαξε δίχτυ από της μνήμης τα κλαδιά