Το ράδιο παίζει διαπασών την ταμπακιέρα
από τ΄απέναντι διαμέρισμα κι εγώ
θυμάμαι κάπνιζες με πάθος κάθε μέρα
όρθια σαν άγαλμα μπρος στον φωταγωγό

Το μόνο που ΄μεινε δικό σου να θυμάμαι
είναι στο μπράτσο μου εκείνο το τατού
που χρόνια τώρα σαν τον δράκο το φοβάμαι
σαν το σημάδι το παλιό απ΄το μαντού

Θαμπό το τζάμι το παράθυρο θα κλείσω
να μην ακούω αυτό το πως "με τυραννάς"
μα δεν περίμενα ρε φίλε πως θα ζήσω
ένα τραγούδι να μου γίνει "ο βραχνάς"

Γίνανε τώρα οι κουβέντες μας στιχάκια
κι έχουν στοιχειώσει τα τραγούδια π΄αγαπώ
τώρα μου φαίνονται μολύβι τα μπαμπάκια
κι άλλο δεν έχω πια τραγούδι να σου πω