Έρημη πόλη, κίτρινη
Σαν στάχια πεθαμένα
Χωρίς φωνή, χωρίς ρυθμό
Με δάνειο το ψέμα

Στους τοίχους τα ρολόγια σας
Παλεύω να διαβάσω
Πόσες φορές μου το 'μαθες
Κι ύστερα μόνη χόρεψες

Ισόπεδη υφήλιος
Σ' ατέρμονο ταξίδι
Το μήλο κι αν δεν δάγκωσες
Σε γέλασε το φίδι

Πόση νυχτιά και φυλακή
Μια νότα που στοιχειώνει
Καταραμένη μια ψυχή
Σ' ένα ταξίδι μόνη

Φεύγοντας κράτα την οργή
Οι θύμησες δικές μου
Συγύρισέ τα μες στο νου
Κι ένα αντίο πες μου