Τον πόνο μου τον κοίταξα κατάματα,
και είχαμε κουβέντα ως τα χαράματα,
τον κέρασα μια βότκα πορτοκάλι,
και μου’ πε μυστικά μ’ άδειο μπουκάλι.
Τον πόνο μου τον κάλεσα ξημέρωμα,
το άσπρο μου πουκάμισο σιδέρωσα,
για σένα είπα βάζω τα καλά μου,
αφού σε έχω απόψε συντροφιά μου.

Ο πόνος μου χωράει μες στα μανίκια μου,
στα μαύρα τα παπούτσια και στα νοίκια μου,
χωράει μες τα σεντόνια τ’ ασιδέρωτα,
στα όνειρα που πάντοτε ημέρευα.
Ο πόνος μου χωράει μέσα στην τσέπη μου,
στα ρούχα, στον σπασμένο τον καθρέφτη μου,
που μπαίνει απ’ το παράθυρο σαν κλέφτης,
αυτός, της ευτυχίας μου ο φταίχτης.

Τον πόνο μου ένα βράδυ τον προσκύνησα,
του φόρεσα σταυρό κι ύστερα λύγισα,
τον κέρασα ουίσκι μ’ ένα πάγο,
τον λάτρεψα, τον έκανα και Άγιο.
Τον πόνο μου τον πήγα δρομολόγιο,
Αθήνα – Πειραιά σ’ ένα ισόγειο,
τον κοίμισα θυμάμαι κάποιο βράδυ,
και είχα την καρδιά μου για σημάδι.