Μία φορά κι έναν καιρό, πριν από χίλια χρόνια
Ένα κοράκι βούτηξε ένα κομμάτι κρέας
και πήγε και καθότανε στους κλώνους μιας ελιάς και συνεχώς μουρμούριζε,
θα φάω σα βασιλιάς!
Κι ενώ ετοιμαζότανε το κρέας του να χάψει, μια αλεπού που κόντευε απ’ την πείνα να λυσσάξει,
έσπαγε το κεφάλι της κι έκανε χίλια σχέδια και υπολογισμούς, πώς θα του το αρπάξει.
-Αχ καλέ κύριε κόρακα τι όμορφος που είστε!
-«Ευχαριστώ πολύ»! (δεσποινίς...)
-Αν είχανε φιλότιμο του δάσους τα πουλιά, έπρεπε να σε σέβονται και να σε προσκυνάνε,
έπρεπε να σε στέψουνε αμέσως βασιλιά!
Και θα ‘τανε μια απόφαση σωστή πέρα για πέρα... (συμφωνώ!)
Αν η φωνή σου ήτανε λίγο μελωδική, να μας ξυπνάς εσύ κάθε πρωί με τραγουδάκια κι όχι τ’ αηδόνι,
που είναι και άσχημο πουλί (εγώ είμαι όμορφος, είμαι μελαχρινός.!)
Κι ο κόρακας εχάρηκε με τις φιλοφρονήσεις και άνοιξε το στόμα του για να της τραγουδήσει
Μα όπως το άνοιξε ο χαζός, του έπεσε το κρέας κι η αλεπού το άρπαξε και όπου φύγει φύγει
-Αχ καλέ κύριε κόρακα, αντίρρηση δεν έχω, και ομορφόπαιδο είσαι και τραγουδισταράς!
Αν είχες όμως και μυαλό στο κούφιο σου κεφάλι, στ’ αλήθεια θα σου ταίριαζε να γίνεις βασιλιάς.