Σφαδάζει ο πόνος στης αλήθειας την αυλή
Χάνεται πριν να δει το πρώτο φως της μέρας
Σαν άγρια χίμαιρα θα κάψει ότι βρει
Χαρίζοντάς σου της αμάλθειας το κέρας

Αν δεν επρόφτασες ν΄ αγγίξεις την ελπίδα
Αν όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο κενό
Σάρκα απ΄ τη σάρκα σου γεννάς μια καταιγίδα
Και ζεις εξόριστος μες στον ωκεανό

Να ναι ο σπόρος που φυτεύεις ακριβός
Μες στα εσώψυχα, σε άσπαρτα χωράφια
Να ναι της γνώσης ο πιο σπάνιος καρπός
Λάμψη η επίγνωση που φέρνει τη μετάνοια