Ένα γραμμόφωνο βραχνό
μες στο μυαλό σε φέρνει,
Κι ερχετ' ο ήλιος στο στενό
στον ώμο μου και γέρνει!

Μα εγώ βουλιάζω σαν τα καράβια
που ζωγραφίζουν οι μαθητές,
είν' η ζωή μου το ξέρεις άδεια
και δε σ' αντάμωσα ποτές!

Ένα γραμμόφωνο βραχνό
απλώνει το μαράζι,
μα έρχεσαι κάθε που πονώ
και η ζωή αλλάζει!

Ένα γραμμόφωνο βραχνό
Αττίκ με το λυγμό του,
πόσο του μοιάζω όταν πονώ
στις ερημιές του Νότου...