Δες, μ’ ακολουθούν
άνθρωποι μόνοι που
δεν γνωρίζουν πια τι αγαπούν.
Δες, μου ζητούν
έναν καθρέφτη να τους
χωρέσει όσο μιλούν.

Κλειδωμένοι σ’ ένα ρολόι,
σκληρό γυαλί το βλέμμα τους.
Φύγε μάτια μου απ’ το κομβόι
μην πλανηθείς στο ψέμα τους.

Μα έφτασα εδώ,
στη γη, στη μόνη γη που είναι το σώμα σου.
Εδώ που ξεδιψώ.
Πηγή, μόνη πηγή
το στόμα σου.

Δες, μας κυβερνούν
σκιές που κάνουν ότι ακούνε, μα δεν ακούν.
Δες πως διεκδικούν!
Και το μυαλό μας
και την καρδιά μας
να κρατηθούν.

Στης εξουσίας
τ’ άδειο αμπάρι τραγούδι δεν γεννήθηκε.
Σου τραγουδούσα,
είχε φεγγάρι
κι ο εχθρός μας,
μας φοβήθηκε.