Είν’ ένας δρόμος που πονάει
και βιαστικά τον προσπερνάμε.
Είν’ όλο κάποιος που ζητάει
και κάνουμε πως δεν κοιτάμε

Μέσα μας ένα αρχηγείο,
μακριά απ’ τον πόνο του πλησίον.
Και της ψυχής μας το ταμείο
τα ξημερώματα είναι μείον.

Και μου μιλάς για τον καημό σου
κι όχι για όλα τα χαμένα,
που είναι δικά σου και δικά μου
και μας τα έχουνε κλεμμένα.

Είν’ ένας κόμπος που να λύσει
ποτέ δεν μπόρεσε κανένας
πώς θες στο ψύχος να βρει λύση
του αρχηγείου του ο καθένας;