Πώς χάνονται τα μάτια μου στο άπειρο σαν βλέπω
και δίπλα μου μια ζεστασιά απ’ τα δικά σου χέρια.
Πώς χάνονται τα μάτια μου στις θάλασσες που αντέχω.

Κι όμως δεν έμαθε η καρδιά ακόμα να μισεύει.
Ίδιος ο κόμπος κι ο λυγμός που την εσυντροφεύει,
Κι είναι ο αποχωρισμός μια πληγή που μένει
κι ο κρυφός μου στεναγμός το γυρισμό προσμένει.

Πώς χάνονται οι σκέψεις μου σε άγνωστα ταξίδια.
Μα πάντοτε στο πλάι μου εσύ σαν άγγελός μου.
Πώς χάνονται τα μάτια μου στις γειτονιές του κόσμου.