Ο Άδωνις καθότανε, στον Κάτω κόσμο
Μύριζαν τα μαλλιά του γιασεμί και δυόσμο,
και γύρω του σκιές από γυναίκες, φίλοι
σα νυχτερίδες κρέμονταν από τα χείλη:

«Το πιο όμορφο, στη γη, που άφησα και ήρθα
Το φως του ήλιου είναι - της ζωής η σπίθα.

Θρηνώ τ’ αστέρια τα λαμπρά και τη σελήνη ακόμα
που έντυναν τις νύχτες, τις νύχτες μου με χρώμα.
Μα τόσο με στενοχωρεί τώρα που χάνω
Τη γεύση των καρπών όταν πεθάνω».