Ρε λες μια μέρα να μας παίζουνε στα Μέγαρα;
τα κυριλέ όχι μετά την Ελευσίνα
και τα ρεφρέν και τα στιχάκια που αμφέβαλα
να τα ραπάρει όλη η κοσμική Αθήνα
Να αναλύουν την ομοιοκαταληξία μας
“τι θέλει άραγε να πει ο ποιητής;”
κι εκ των υστέρων να αναγνωριστεί η αξία μας
σαν χρονογράφημα, που λεν, μιας εποχής;
Να ’ναι ο DJ του πικάπ δεξιοτέχνης
οι κουτσουκέλες μας “ποιητική αδεία”;
Να ‘ναι τα beats μας δείγματα υψηλής τέχνης
τα flows μας να τα διδάσκουν στα ωδεία;
Μα αν ακούσεις πως μας παίζουνε στα Μέγαρα
τότε να ξέρεις θα σημαίνει οτι πέθανα
Κι άμα μας κάνουνε τουριστικό χιτάκι
Θέλω να βγάλεις και να σκίσεις το μπλουζάκι

Γι’ αυτό αν ακούσεις πως μας παίζουνε στα Μέγαρα
τότε να ξέρεις θα σημαίνει οτι πέθανα
Κι άμα μας κάνουνε τουριστικό χιτάκι
Θέλω να βγάλεις και να σκίσεις το μπλουζάκι

Ρε λες να φτάσουν τα τραγούδια μας μια μέρα
να παίζονται Κυριακή βράδυ προς Δευτέρα
να τα ραπάρουνε οι πότες κι οι μπερμπάντηδες
να βρίσκουν μεροκάματο κι οι μουζικάντηδες;
κι εκεί ανάμεσα από τις παραγγελίες
σαν τους ζητάνε τα τραγούδια τα δικά μας
αυτοί φλερτάροντας τις όμορφες κυρίες
να πίνουνε κι ένα ποτήρι στην υγειά μας.
Ρε λες να πιάσουν να μας κάνουν και ταινία
μουσείο να κάνουνε του Γιώργη τ’ αργαστήρι
καλοντυμένη η καλή η κοινωνία
να ρίχνει με τους στίχους μας κάνα σιχτήρι
Άστο σου λέω και σιχάθηκα δε θέλω
ας μείνει η μνήμη σε τραγούδια εκτός πλαισίου
θέλω μονάχα να μου βγάζουν το καπέλο
οι φίλοι μου απ’ τα πρώτα live, του σχολείου

Γι’ αυτό αν ακούσεις πως μας παίζουνε στα Μέγαρα
Μάλλον να ξέρεις θα σημαίνει οτι πέθανα
Κι άμα μας κάνουνε τουριστικό χιτάκι
Θέλω να βγάλεις και να σκίσεις το μπλουζάκι