Φύσηξ’ αέρας και μου πήρε το καπέλο
Μέσ’ το μετρό κι οι δύο
θα είμαστε αγκαλιά
Την γκρίζα πόλη θα τυλίγεις σαν φωτιά
Κι εγώ στα χέρια σου
Σαν βρέφος θ’ ανατέλω
Μέσα στο στόχο βρέθηκα μιας εξουσίας
Που δεν κατέχει από πόνο και χαρά
Τα δυο μάτια σου φιλάω τρυφερά
Παιδί της μοναξιάς και της Αθανασίας
Όλα μου φαίνονται σαν όνειρο στημένα
Μα έχω πάψει από καιρό να απορώ
Έλα και κάτσε στα πόδια μου, μικρό
Και μην χαρίσεις την καρδιά σου ούτε σε μένα.