Η Βαβυλώνα κι η Βαγδάτη σου
δυο κουκκίδες μες στο χάρτη σου
κι η παινεμένη Βηρυτός,
η Καρχηδόνα, η Δαμασκός
Όλες μπαχάρια μου μυρίζουν
και όλο κάτι μου θυμίζουν
κι όταν σαλπάρουνε τα πλοία
πιάνουν λιμάνι Μασσαλία
Κι είναι η Μαρία από τη Σπάρτη
κι είναι ο Ορέστης απ’ το Βόλο
Απ’ τη Φοινίκη η Αστάρτη
κι η Βαρκελώνη του Μανόλο
Είναι και η λογοτεχνία
κάτι τραγούδια και βιβλία
κι η ζάλη αυτή της αλκοόλης
κι εκεί είναι αλλιώτικες οι πόλεις

Εγώ τις πόλεις τις φαντάζομαι ανθρώπους
που με κοιτούν με τις ματιές τους τις θλιμμένες
και στου κορμιού τους τους πανάγιους τους τόπους
ζούνε παλιές μικρές στιγμές μου αγαπημένες
εγώ τις πόλεις τις φαντάζομαι συντρόφους
που ξέρουνε τα μυστικά και τα κρυμμένα μου
κλείνουν το μάτι και με ίδιους τους τρόπους
θυμίζουν κάτι πρόσωπα αγαπημένα μου

Στις αγορές και τα λιμάνια
γύρω στων τρένων τους σταθμούς
κει που λουφάζουνε τ’ αλάνια
και τα φεγγάρια έχουν καημούς
εκεί γυρεύω τους ανθρώπους
σε όσους αγάπησα τους τόπους
Anvers, Λίβερπουλ, Λισαβόνα
κρυφά, τα βράδια οι γερανοί
Σε πλοία φορτώνουν τον αιώνα
Και όπου να ναι θα φανεί
Περαία, Αμβούργο, Βαρκελώνη
Μαζεύουν ξύλα κι αφορμές
Σε μια γιορτή που τελειώνει
Να κάψουνε μες τις φωτιές
τον παραλογισμό του κόσμου
για ένα αύριο δικό μας, φως μου.

Εγώ τις πόλεις τις φαντάζομαι ανθρώπους
να με κοιτούν με τις ματιές τους τις θλιμμένες
και στου κορμιού τους τους πανάγιους τους τόπους
ζούνε παλιές μικρές στιγμές μου αγαπημένες
εγώ τις πόλεις τις φαντάζομαι συντρόφους
που ξέρουνε τα μυστικά και τα κρυμμένα μου
κλείνουν το μάτι και με ίδιους τους τρόπους
θυμίζουν κάτι πρόσωπα αγαπημένα μου