Αν, αν τα μάτια μας μιλάν
μα οι καρδιές δεν απαντάν
αν, αν τα δάκρια κυλάν
και τα χείλη προσπερνάν.

Αν, αν με δεις μπροστά στην πόρτα σου χαράματα
να δυσκολεύομαι τον λόγο να ζητήσω
αν μου πεις ότι τελειώσαμε κατάματα
όλα τα αν που σου ‘χω πει θα πάρω πίσω.

Αν με ρωτάς τι θα ‘μουνα χωρίς εμάς
θα ‘μουν μια στάλα στην τρελή την καταιγίδα,
αν με ρωτάς τι θα ‘μουνα χωρίς εμάς
θα ‘μουν η αγάπη μιας βραδιάς που δεν ξεχνάς.

Αν, αν η αγάπη είναι το παν
μα τα λόγια μας σκορπάν
αν, αν σ’ αγάπησα πολύ
ποιο πολύ από ότι εσύ.

Αν, αν με δεις πίσω από το τζάμι σου να στέκομαι
μες την βροχή χωρίς το βλέμμα σου να αφήσω
ότι κι αν πεις λόγω τιμής το αποδέχομαι
όλα τα αν που σου ‘χω πει θα πάρω πίσω.

Αν με ρωτάς τι θα ‘μουνα χωρίς εμάς
θα ‘μουν μια στάλα στην τρελή την καταιγίδα,
αν με ρωτάς τι θα ‘μουνα χωρίς εμάς
θα ‘μουν η αγάπη μιας βραδιάς που δεν ξεχνάς.

Αν μια μέρα όταν γυρίσεις
καταλάβεις ότι λείπω
και ένα κόκκινο αντίο
βρεις στου σαλονιού τον τοίχο
κι αν στο στήθος σου δε νιώσεις
την ψυχή σου να σε αφήνει
και την γη κάτω από τα πόδια σου
να χάνετε, να σβήνει…

Αν σε δω μπροστά στον δρόμο μου να στέκεσαι
το σ’ αγαπώ μέσα στα δάκρυα δεν θα κρύψω
γιατί σ’ αυτόν που αγαπάς δεν αντιστέκεσαι
όσο κι αν θες όλα τα αν…
όσο κι αν θες όλα τα αν…
όσο κι αν θες όλα τα αν… να αφήσεις πίσω!