Όλα έδειχναν πως θα ‘ναι
άλλο ένα απόγευμα
που θα έφευγε όπως ήρθε
όπως ήρθε αθόρυβα

Δίχως κρότο δίχως ήχο
όπως και τα σύννεφα
δεν περίμενα πως θά ‘ρθει
πως θα έρθει σήμερα

Ότι σήμερα θ’ ανοίξει
το παράθυρο η πνοή
του ανέμου που με ψάχνει
που με ψάχνει απ’ το πρωί

Να μου πει την ιστορία
για το μαύρο σύννεφο
που διαλύθηκε μια μέρα
μες το καταχείμωνο

Όλο από ψηλά κοιτούσε
πάντα ταξιδεύοντας
σύννεφο που όλο βροντούσε
πήγαινε γυρεύοντας

Όταν γέμιζε η ψυχή του
γέμιζε με αστραπές
έβρεχε κι οι κεραυνοί του
σκόρπιζαν παντού φωτιές

Μα ήρθε κάποτε η μέρα
που εξαφανίστηκε
όλοι λέγαν πού να πήγε;
ότι εξατμίστηκε

Μα από κει που είχε περάσει
ύστερα από καιρό
φύτρωσαν μεγάλα δάση
που διψούσαν για νερό

Τον άκουγα και ήθελα
κάπου μακριά να τρέξω
κι είπα μ’ αυτόν τον άνεμο
δε πρέπει εγώ να μπλέξω

Και του ‘πα
«τι θλιμμένη ιστορία…
ποια γελοία χίμαιρα
σ’ έφερε εδώ απόψε
τι γυρεύεις σήμερα;
Κάτι τέτοια παραμύθια
μας τα λέγανε παλιά
κάτι ναύτες μεθυσμένοι
πέρα στα χαλάσματα»

Και μου απάντησε ο αέρας
«Μάζεψ’ τα κομμάτια σου
ότι κρύβεις μες στη στάχτη
φαίνεται στα μάτια σου»

Μάζεψα τα πράγματά μου
κι όταν βγήκα να τον βρω
είδα ένα μικρό παιδάκι
να κοιτάει τον ουρανό

Με κοίταξε και γέλασε
κι είδα μες την ψυχή του
ένα μεγάλο σύννεφο
και έφυγα μαζί του

Και ένιωσα για μια στιγμή
κάτι σαν ευτυχία
μια μέρα τόσο αδιάφορη
μια μέρα τόσο κρύα