Σαλονίκη αγκάλιασέ με
κρύψε με μες στο λιμάνι
είμαι πλοίο από τη Σμύρνη
αλητάκι στο Καπάνι

Κοιτάω τα παιδιά που γυρίζουν στους δρόμους
στην άκρη της πόλης χωρίς προορισμό
και λέω για λίγο πως θέλω να φύγω
να βγω σ’ ένα δρόμο μπροστά να πηγαίνω χωρίς γυρισμό

Κοιτάω τα παιδιά που μαζεύουν σκουπίδια
σ’ ένα άδειο αμάξι με φώτα σβηστά
φορτώνουν της μνήμης μας τα αποκαΐδια
και ‘μεις αγναντεύουμε κάπου στο βάθος δήθεν μακριά

Κοιτάω τα παιδιά που μαζεύτηκαν πάλι
στην άκρη της πόλης κι ανάβουν φωτιές
καίνε τη θλίψη τους κι αρχίζω πάλι
να βλέπω στις φλόγες τον χρόνο που φεύγοντας κλείνει πληγές

Κοιτάω τα παιδιά που χορεύουνε πάλι
στην άκρη της πόλης ακούω μουσικές
χαμογελάω και κουνάω το κεφάλι
νικάει η ζωή πάντα ό,τι κι αν ξέχασες ό,τι κι αν λες

Σαλονίκη αγκάλιασέ με
κρύψε με μες στο λιμάνι
είμαι πλοίο από τη Σμύρνη
αλητάκι στο Καπάνι

Είπε κάποιος πριν αιώνες
κάποιος που έζησε τη φρίκη
«όλοι θά ‘χουν μια πατρίδα
όσο υπάρχει η Σαλονίκη»