Σε εμάς που είπαμε αντίο στη βολή
στη φυλακή μας, τη βολή, τη βόλεψη μας
γιατί ποθήσαμε τον ουρανό πολύ
και μαγειρέψαμε του ονείρου το φαΐ
να’ναι πικάντικο να καίει τα σωθικά μας
έχουμε λέξεις για παιδιά μας
και μια σελίδα μας λευκή
παίρνει απ’ το αίμα μας ζωή
και μπλε μελάνι για να ‘ναι αλάνι
να επιμένει να δοθεί
σε ό,τι αδύνατο ποθεί να κατακτήσει
πριν έρθει η δύση…

Σε εμάς που είπαμε αντίο στη βολή
και διψασμένοι τη βροχή την καρτερούμε
για να ανθούμε
τις αντοχές μας δοκιμάζει η ζωή
και μας φλερτάρει η κατάθλιψη πολύ
κερνάει απώλειες, κονιάκ κι αναβολή
σε όσα οι φλέβες μας γουστάρουν να εκραγούνε!

Άντε να δούμε
πόσο σκοτάδι θα γευτούμε
μέχρι ο ήλιος να φανεί…

“Ας ανοίξουμε το παράθυρο να μπουκάρει το ουράνιο τόξο.
Στης καταιγίδας τα λασπόνερα θα ανθίσουμε ξανά.”