Πολύ αργόν το βράδυ εσβούσε
και τίποτά ’ταν το φεγγάρι
κι ό,τι ’ταν λύπη δε λυπούσε
και τίποτα δεν είχε χάρη.

Μόν’ ήταν βράδυ, τίποτ’ άλλο,
με δίχως τίποτα στη έγνοια·
κι αυτό το τίποτά ’ν’ μεγάλο
στα τίποτα τα τιποτένια.

Κι έλεα μέσα μου: τί τάχα
τί τάχα νάταν που μ’ έλύπει,
αφού γώ τίποτα για νάχα
δεν ένιωθα (χαρά, είτε λύπη).

Παρά έτσι, τίποτα σκεφτόντας
κι άλλο ήρθε τίποτα απ’ αγάλι:
πώς τίποτα δεν μούπες – όντας
στρέψαντας –μ’ είδες– το κεφάλι