Το καλοκαίρι πέρασε σα ρίγος,
κι ο χειμώνας μου φαίνεται βαρύς.
Τί σύντομα που τέλειωσε κι ο τρύγος!
Δεν πρόφτασες, καρδιά μου, να χαρής…

Κι όμως και τί, και τί δε σου είχαν
τάξει
τα δειλινά του τα χιμαιρικά!
Γιατί να μη μπορέση να βαστάξη,
τουλάχιστον, απ’ όλα, μερικά;…

Το καλοκαίρι πέρασε σα ρίγος,
κι ο χειμώνας απλώθηκε βαρύς:
αχ, φέτος, ο καιρός αυτός, ο λίγος,
ήτανε μιας ορφάνιας φοβερής!

Κι όμως και τί δε σ’ έκανε να ελπίσης,
με την παραμυθένια του φωνή…
Τα παραμύθια πέθαναν, επίσης,
–κ’ εγώ το περιμένω να φανή!