Και θαμπό ήρθε το βράδυ
και θλιμμένο και αχνό –
Σου είναι ο πόνος μου χάδι
κι ας θαρρής δεν πονώ.

Και το θρύλο σού λέει
σιγαλά του βραδιού,
και τον λέει και κλαίει
σαν αχός τραγουδιού,

σαν καμπάνα που σπάζει
με αργό θρήνο σιγό
και στο δρόμο με κράζει,
και σε κράζω κι εγώ.