Το κεφάλι σου δεν είναι φτιαγμένο από λουλούδια
είναι μόνο ένα δοχείο γεμάτο νερό
που μέσα του κολυμπούν οι σκέψεις
όπως σε μια γυάλα τα χρυσόψαρα
το μυαλό σου δεν είναι μίσχοι
λεπτεπίλεπτοι, σαν γιορτή από ίνες
που υπομονετικά συνθέτουν ένα ανθεκτικό υφαντό
είναι μόνο μία κούπα από χώμα
και τόσο βουβή όσο ένα κοχύλι
όμως εσύ κόβεις και προσφέρεις σαν να ήταν
κήπος
σαν να ήταν μια ηλιόλουστη, θερμή μέδουσα
–δίχως την αγωνία του βλέμματος–
κόβεις και προσφέρεις κόβεις και προσφέρεις
και δεν αισθάνεσαι την έλλειψη παρά μόνο αργά
όταν πια βλέπεις πως περιστοιχίζεσαι
από λίμνες γεμάτες τετράγωνα φύλλα