Αν είχα παιδιά θα γινόμουν σκληρή
πιο σκληρή απ’ όσο είμαι τώρα
θα φρόντιζα για τη ζωή τους σαν να μην μ’ ένοιαζε
η ίδια η ζωή
θα έβρισκα έναν προορισμό κατ’ ανάγκην,
έστω στα ψέματα
χωρίς καμιά τύψη
γιατί όλα θα έπρεπε να είναι όπως
δεν είναι
κι εγώ θα τα έκανα να φαίνονται έτσι
θα είχα μια πρώτης τάξεως δικαιολογία
για να φτιάξω απ’ την αρχή την πραγματικότητα
αν είχα παιδιά θα γινόμουν αμείλικτη
με τη δυστυχία των άλλων
θα απαγόρευα τα δάκρυα
τις εκρήξεις θυμού, την αναμονή
σε παγωμένους θαλάμους
κανείς δεν θα τολμούσε να επικαλεστεί
οποιονδήποτε Θεό
γιατί όλα θα ήταν προμελετημένα
αν είχα παιδιά η πόλη θα έμοιαζε μεγαλύτερη
και οι δρόμοι ξαφνικά καινούργιοι
σαν να μην τους έχει περπατήσει κανείς ποτέ
το χώμα θα ήταν μια αφορμή για να υποκύψω
στα τεχνάσματα της γης, με ένα συνωμοτικό
χαμόγελο
λουλούδια, ύμνοι που ανοίγονται στον ουρανό
με τους κάλυκες ιπτάμενους, μελαγχολικούς,
ψάχνοντας μια θέση στον ήλιο, μην ξέροντας
τι να κάνουν την ομορφιά τους
εμείς όμως θα ξέραμε
θα την αποθέταμε στα πρόσωπα
των περαστικών
στα μάτια εκείνων που τρομάζουν στη θέα
του χρώματος
ένα σμήνος μέλισσες θα ορμούσαν πάνω τους σαν
σφαίρες
με το ξέφρενο γέλιο τους ν’ αναβλύζει υδάτινο
μια μητέρα έχει να πει τόσα πολλά, έχει
να σκοτώσει
τόσα πολλά
από τα γεννήματα που ξεπροβάλλουν
απρόσκλητα
σαν τις παρασιτικές μέρες
της Άνοιξης