Όλα γίνονται τη νύχτα
Η γαζία ρίχνει νύχι στο παράθυρο
Το παράθυρο αντιφωνεί στην άλλη όχθη ανεστραμμένο
Στην άλλη όχθη αφρίζουν μέλανες δρυμοί
Που χύνονται στα φλιτζανάκια των ματιών.

Όλα γίνονται τη νύχτα
Στο βαθύ μπολ τ’ ουρανού άστρα κουνέλια
πηδούν και χάνονται
σ’ ένα κρεσέντο μεταμορφώσεων κι εξαφανίσεων
Ο χρόνος βραχνό ακορντεόν
Κι ένας φιόγκος πελώριος από τριχιά πνίγει με τέχνη
τους ανύποπτους.
Όταν φωτεινοί ιμάντες σηκώσουν κάποτε το σκηνικό
Τρέχουν οι σκιές στο βαθύ σημείο Ωμέγα και
Σ’ ένα φύλλο γράφεται: «the end»

Κι αναγνωρίζω τότε, αν με ρωτάτε, όλα τα κόκκινα σημάδια
Που αφήνουν οι θρύλοι, αχ, σαν περνούν με καλαθάκι
Δήθεν αθώοι στις προθέσεις
Μα ούτε ξέρω ποιος ο λύκος, ποιο το δήμιο αρνί και τι είμ’ εγώ
Που κυνηγώ μ’ ένα κουζινομάχαιρο τα ζωντανά μυαλά μου
Την ώρα εκείνη που φεγγάρι γουρλωμένο
Μου τρώει τη ρίζα.

Γιατί έτσι όλα γίνονται τη νύχτα.