Με το θάνατο στα μάτια, κρύβω της ζωής τα δάκρυα
με χαρτί και με μελάνι, κατεβαίνω ως τον Άδη
ζωντανοί νεκροί στο χάνι, μες στης Σμύρνης το λιμάνι
είν’ ο Άβελ, είν’ ο Κάιν κι ο φονιάς με το φιρμάνι.

Σαν πεθαίνει η ψυχή, μένει μόνο η ρωγμή
την κοιτάζω και θυμάμαι, την αγγίζω και φοβάμαι
Σαν πεθαίνει η ψυχή, μένει μόνο η πληγή
την αγγίζω και θυμάμαι, την κοιτάζω και φοβάμαι
Σαν πεθαίνει η ψυχή, μένει πίσω η στιγμή
τη θυμάται η Μαρία, και την κάνει ιστορία.

Με ένα δίλημμα στημένο κι ας το λέω πεπρωμένο
μπρος η θάλασσα με σκιάζει, πίσω η πόλη με ρημάζει
φυλακή οι αναμνήσεις πόσους φόβους να νικήσεις
ποιος ορίζει το καλό μας και πουλάει το όνειρό μας.