Έκλεβε πάντα η αγάπη σου στο ζύγι
τα σφάλματά μου τα μετρούσε πιο βαριά
μα όσο πάει σαν αράχνη με τυλίγει
καιρός να βγω απ’ τη δική σου τη σκιά

Tη σκιά μου ακολουθάω
κι όπου με πηγαίνει πάω
μοναχά εκείνη ξέρει
να με βγάλει σε λημέρι φωτεινό
βήμα ανοίγει κι άλλο βήμα
πίσω της αφήνει νήμα
να ξανάβρω τον παλιό μου εαυτό

Δεμένος άλλο στο λιμάνι σου δε μένω
κρυφά με τρώει η σκουριά και η σιωπή
μες στον καθρέφτη μου κοιτάζω ένα ξένο
σ’ αφήνω πίσω και αρχίζω απ’ την αρχή