Άνθρωποι μόνοι, χειμωνιάτικες πλατείες
που η ερημιά και η ομίχλη τις σκεπάζει
σε μακρινές και ξεχασμένες συνοικίες
έξω απ’ την πόλη που ποτέ δεν ησυχάζει

Άνθρωποι μόνοι στη σιωπή να ψάχνουν τρόπους
και από δίπλα η ζωή να φεύγει λάθρα
προσκυνητές στης μοναξιάς του άγιους τόπους
άδεια παγκάκια σε μιαν έρημη αποβάθρα

Αχ, να γινόταν ο αέρας να φυσήξει
τις μνήμες φύλλα να σκορπίσει στο σκοτάδι
να 'ρθει ο ύπνος με το απαλό του χάδι
μα η νύχτα πείσμωσε δε λέει να προχωρήσει

Μάτια σβησμένα σε οθόνες αναμμένες
ζούνε των άλλων τη ζωή απ’ το φεγγίτη
δρόμοι ασύμβατοι πορείες τεθλασμένες
όνειρα αδέσποτα χωρίς ιδιοκτήτη

Φίλοι μου απόψε που μαζί σας ξενυχτάω
μπαίνω απρόσκλητος κρυφά σ’ ένα σας δάκρυ
το φάλτσο μου τραγούδι σας κερνάω
κι ένα χαμόγελο αφήνω σε μιαν άκρη