Φυσάει πολύ, χτυπάει αέρας το παράθυρο
πάλι ο ίσκιος της ημέρας κατεβαίνει
μια σταγόνα φεγγαριού πέφτει επάνω μου
και μες την κάμαρα μια νύχτα ακόμα μπαίνει.

Ποιος λογαριάζει τι να θέλω και τι ήθελα
ποιος λογαριάζει και σε εμένα τι χρωστάει
σε βάρκα χάρτινη τα όνειρα μου έδεσα
και όπως την άφησα τα πήρε το ποτάμι.

Ψυχή της αγάπης αλήτισσα πες μου
οι φλέβες που είναι του κόσμου,
ψυχή της αγάπης αν κάπου υπάρχεις
τη ζωή που στερήθηκα δωσ’ μου.

Μια εικόνα στον καθρέφτη απο το μέλλον μου
με ένα άσπρο χρώμα στα μαλλιά μου καρφωμένο
θάλασσα όμως και αλμύρα μεσ΄τα χείλη μου
να λέω ακόμα περιμένω αυτό που θέλω.

Ποιος λογαριάζει τι να θέλω και τι ήθελα
ποιος λογαριάζει και σε εμένα τι χρωστάει
σε βάρκα χάρτινη τα όνειρα μου έδεσα
και όπως την άφησα τα πήρε το ποτάμι.

Ψυχή της αγάπης αλήτισσα πες μου
οι φλέβες που είναι του κόσμου,
ψυχή της αγάπης αν κάπου υπάρχεις
τη ζωή που στερήθηκα δωσ’ μου.