Η άγρια µατιά του ερηµίτη έχει µια φλόγα που δυναµώνει,
Μές στο σκοτάδι γλυκά µερώνει και ζωντανεύει στη σιωπή.
Είναι η γλώσσα της κρυφή, µές στη σκιά της φωλεύουν πόνοι,
Μ’άστρα µιλάει κι απορεί πού πάνε σαν περνούν οι χρόνοι

Οι άνθρωποι που συναντά δεν τον κοιτούν στα µάτια ίσια,
Με παγωµένα βλέµµατα και µοναξιά περίσσια.
Μαύρο γεράκι ορνικό* για πού θε να πετάξεις πάλι;
Πώς ζεί ο παρατηρητής γυµνός, βαθειά στου κόσµου την αγκάλη;