Στου 'κοσιένα τον καιρό στσι σκοτεινούς τσι χρόνους,
Τρεις Καπετάνιοι Ανωγειανοί στέκουν και κουβεδιάζουν,
στο Κλησιδάκι του Χριστού που 'ναι στη Νίδα απάνω.
Ο Νιώτης Σταύρος ήτονε κι ο Ξετρυποσταυρούλης,
που στέκαν και τονέ μιλεί ο Σμπώκος ο Βασίλης.
Αδερφοχτοί μου τ’ άρματα χαράμι τα φορούμε,
εφ’ όσον ζει ο Ασάν Αγάς κι έρχεται με στα Ανώγεια.
Τσ’ ανθρώπους να καταφρονά χαράτσια να μαζώνει,
Και τότε τ’ αποκρίθηκε ο Νιώτης ο Σταυρούλης.
Εγώ θα πάω να τονε βρώ στον τόπο που πηγαίνει,
απού 'μαι νιος κι ανύπαντρος σεις είστε παντρεμένοι.
Και κατεβαίνει στο χωριό και βρίσκει τη μανά ντου,
δυο πιτοπούλια του 'κανε να τα χει στη χωσιά ντου.
Και λέει στον Ασάν Αγά τον Πίβουλο Ασάνη,
αυτό που κάνει στο χωριό για πιο σκοπό το κάνει.
Κατέβα Σταύρο να σου πω για πιο σκοπό τα κάνω,
Τούρκος εγώ γεννήθηκα και Τούρκος θ' αποθάνω.
Τούρκος δεν εγεννήθηκες, σωστός Ρωμιός λογάσαι,
κι αυτά σ' εμένα μην τα λές κανείς δε τα' αφρουκάται.
Και παίζει του μια μπαλωθιά και δίνει του στο μπέτη,
και τα' άλογο του άφηκε στη γης νέκρος και πέφτει.