Μου το πες με τα γράμματα
να μη σ’ αποζητάω
μα με γελούν τα όνειρα
πως πλάι σου ξυπνάω.

Λαχτάρα είσαι το πρωί
το μεσημέρι ελπίδα
που σβήνει με το σούρουπο
και τη στερνή αχτίδα.

Χίλιες φορές σ’ αρνήθηκα
μα η καρδιά η ριμάδα
κρεμιέται σ’ ένα τίποτα
και βρίσκει χαραμάδα.

Χίλιες φορές σ’ αρνήθηκα
μα η καρδιά η μονάχη
με τ’ όνειρο συνήθισε
και λέει πως υπάρχει.

Μου το πες με τα γράμματα
να σ’ απολησμονήσω
κι ολημερίς παιδεύομαι
τ’ αχνάρια σου να σβήσω.

Μα σαν βραδιάζει κι έρχεται
το έρημο το δείλι
για σε πεινούν τα δάχτυλα
για σε διψούν τα χείλη.