Ξέρει η νύχτα στη σιωπή της να υφαίνει
κάτι στιγμούλες μας που σταματούν το χρόνο
και στην αχνή γραμμή της νύχτας για τη μέρα
μες στη σχισμή της ξεγλιστρώ και ξημερώνω.

Και εξημερώνω ένα άτσαλο κορμί
που η τύχη ήθελε ποτέ να μη σωθεί,
μόνο να καίει, να καίει τ’ άρωμα του
κάνοντας πρόβες, πρόβες του θανάτου.

Δεν κλαίει, δε μιλάει
μόνο εκεί κάθεται και σιγοτραγουδά.
Δεν κλαίει, δε μιλάει
κι έχει τα μάτια του πάντοτε κλειστά.

Ξέρει η μέρα να σου λέει λόγια ωραία
γύρω σου οι άλλοι να σου λένε τι να κάνεις,
μόνο ο αέρας θα σου πει αυτό που θες
ξεκίνα πάλι και το δρόμο σου μην χάνεις.

Να εξημερώνεις ένα άγριο κορμί
κανείς δεν πίστεψε ποτέ πως θα σωθεί,
μόνο να καις, να καις απ’ τ’ άρωμα σου
πάντα για να ‘ρχεσαι όλο και πιο κοντά σου.

Να μην κλαις, να μη μιλάς
μόνο να κάθεσαι και να τραγουδάς.
Μην κλαις, μη μιλάς
να μη ρωτάς όταν πονάς.

Μην κλαις, μη μιλάς
έχεις στα μάτια σου φύλλα της μοναξιάς.
Να μην κλαις, να μην πονάς
έχεις τα μάτια σου, φίλα τα μάτια σου.