Με καραμέλα τη «Δημόσια Υγεία»,

με του συστήματος την καίρια ευλογία,

σβήνει η κυβέρνηση το φως, «Αλίμονο μας»,

στης νύχτας την αγκάλη απλώς, «για το καλό μας»

θα ζούμε μόνοι δίχως όνειρα κι αστεία,

μες στην ακρίβεια, την πολύκροτη ανεργία …



Μίλα Νικόλα, μη φοβάσαι, λευτερώσου,

βγάλε τη μάσκα, να φανεί το πρόσωπο σου,

ν’ ανθίσει η αγάπη στη ματιά, μπροστά προχώρα,

ρίξε στο σύστημα γροθιά θανατηφόρα,

βγάλε απ’ τη δόλια σου ψυχή τη μαύρη αλήθεια,

μπας κι αφυπνίσεις των καιρών τα κουτορνίθια …



Παιδί μ’ αθώο,

ποιος τρελός θα σε πιστέψει ;

ένας ολάκερος λαός,

στα χείλη σου κρεμιέται απλώς,

επικροτώντας κάθε αληθινή σου λέξη :

«Σ’ αυτόν τον σκάρτο κόσμο, άλλο δεν μας μένει,

παρά να φύγουμε, ασκεπείς κι αγαπημένοι» …



Διχάζει η ανάρμοστη ανοχή, βιαιοπραγώντας

με μέτρα ασύλληπτα, επί νεκρών πατώντας,

στερεί ασυνείδητα το φως και τη λιακάδα

της χώρας ο πρωθυπουργός, καημένη Ελλάδα,

βλέπω στα μάτια ενός παιδιού, σεμνά κοιτώντας,

πόνο, αγανάκτηση, παράπονα μετρώντας …



Μίλα Νικόλα, μη σκιαχτείς το φως που τρέμει,

ο φόβος έρπει σαν το φίδι στην ανέμη,

ράψε μαζί του, για τη γούνα τους κεντίδια,

πέτα τη μάσκα του θανάτου στα σκουπίδια,

των τοκογλύφων το γλοιώδη ιστό ξεκόλλα,

με τ’ όνομα τους, πες τα πράγματα Νικόλα …