Έχε το χέρι σου απλωμένο στην καρδιά
παππού κι εγώ θ’ ακολουθώ συντεταγμένα,
μου πετσοκόψαν’ το μισθό μου απ’ τη δουλειά,
όπως τη σύνταξη, σου κόψανε κι εσένα

Τα παραμύθια εκείνα που ‘λεγες γιαγιά
τα ‘σπειρε ο χρόνος στα χωράφια σαν τα βόλια
μ’ ακολουθώντας τη μεγάλη ανηφοριά
ιδρώνει ο κόρφος και ποτίζει τα περβόλια

Μην απελπίζεσαι πατέρα κι ο καιρός
έχει κι εκείνος τα δικά του να παλέψει
στάσου στο ύψος σου, μην αρνηθείς το φως
κάνε κουράγιο κι ο καημός θα λιγοστέψει …

Κάνε μανούλα μου λιγάκι υπομονή
μέσα απ’ τα ζόρια ανάσα παίρνουνε τα χρόνια
κι ο ήλιος που ‘σβησε και πάλι θα φανεί
με το χαμόγελο από παιδιά κι εγγόνια …

Κι αν χωριστήκαμε μη νοιάζεσαι αδερφέ
θα ‘ρθουν και πάλι της γαλήνης τα σεφέρια
όπου μαζί στης γειτονιάς τον καφενέ
μες στο φλιτζάνι θ’ ανταμώσουμε τ’ αστέρια

Μη μαραζώνεις και πικραίνεσαι αδερφή
που ‘κλεισες τ’ όνειρο στα τέσσερα ντουβάρια
η μοναξιά κι η θλίψη οργώνει την κορφή
και της ελπίδας διακορεύεται τ’ αχνάρια

Όσο θ’ ανθίζουνε λουλούδια στα παρτέρια
κι αχολογούνε γέλια απ’ τ’ άδολα παιδιά
τόσο θα σβήνει, θα μαραίνεται η μιζέρια
για ν’ αβγατίζει η ελπίδα στην καρδιά …