Πατρίδα μου μικρή,
μικρή, τυφλή πατρίδα
μεγάλωσες απότομα και πρόωρα

Κρασί, γλυκό κρασί
προτού να πιεις, του Μίδα
λαβώθηκες και μπήκες στα λασπόνερα

Πατρίδα μου κουράγιο κι αντοχή
πετρώσανε τα χρόνια απ’ την κραυγή
και που να δεις, αχ έπονται χειρότερα

Σημαία μου λευκή,
σημαία εσταυρωμένη
ξεθώριασαν της ιστορίας τα χρώματα

Ο λόγος σου, υλακή
κι εσύ φυλακισμένη
νεκρός ο Οδυσσέας στα χαρακώματα

Πατρίδα μου σ’ εκπόρνευσαν φτηνά
οδύρεται ο κοσμάκης και πεινά
κι εσύ σκορπιέσαι πια σε ξένα στρώματα

Ελπίδα νοσηρή,
στο πρόσωπο ρυτίδα
σαν μάσκα σε φορέσαμε έτσι αδιάφορα

Ο κόσμος προχωρεί
φορώντας παρωπίδα
και τρέφει της ψευτιάς τα λόγια τ’ άπορα

Πατρίδα μου σ’ απόμεινε να λες
για ‘κείνα που διηγώντας τα πια, κλαις
προδότες σ’ αγαπήσανε παράφορα

Αρρώστιες μύριες σέρνει το μπουγάζι
σκορπώντας τα κουφάρια στους μουντούς ωκεανούς
πουλιά της μετανάστευσης στοιβάζει
στους δρόμους, στα φανάρια και στις εθνικές οδούς