Έκκληση κάνω, άκουσε με Κατερίνα,
ήμουν σαν έφυγες δεκατριών χρονών
σαράντα ένα τώρα, μπρος σε μια βιτρίνα
σπάζω κομμάτια απ’ της ψυχής τον ουρανό,
έκκληση κάνω, άκουσε με Κατερίνα …
Έκκληση κάνω, άκουσε με Κατερίνα,
έτσι κι αλλιώς ο στόχος μένει στο μυαλό
κρώζει η γυμνόστηθη στο πέλαγο σειρήνα
κι ο εφιάλτης με το χέρι στο φαλό,
έκκληση κάνω, άκουσε με Κατερίνα …

Έκκληση κάνω, άκουσε με Κατερίνα,
στην απαλάμη του χεριού σου δεν χωρώ
κι όμως τον κόσμο μου όλο μέσα σ’ ένα ποίημα
να τον στριμώξω, τόσο αβίαστα μπορώ,
έκκληση κάνω, άκουσε με Κατερίνα …
Έκκληση κάνω, άκουσε με Κατερίνα,
δέχτηκα από παιδί απειλή κι εκφοβισμό
έκλαψα απ’ τ’ άδικο, πληγώθηκα απ’ το κρίμα
ντράπηκα τόσο απ’ της ψυχής το βιασμό,
έκκληση κάνω, άκουσε με Κατερίνα …

Έκκληση κάνω, άκουσε με Κατερίνα,
δεν ενστερνίζομαι οτιδήποτε κακό
αν γίνω αυτόχειρας θα ευφράνω τ’ άδειο μνήμα
κι εγώ σαν άνυδρος ανθός θα μαραθώ,
έκκληση κάνω, άκουσε με Κατερίνα …
Έκκληση κάνω, άκουσε με Κατερίνα,
τόλμησα τ’ άπιαστο ν’ αγγίξω, τι να πω,
κόντρα στο σύστημα και κάθε καίριο σχήμα
μάθαινα όλο πιο πολύ να μ’ αγαπώ,
έκκληση κάνω, άκουσε με Κατερίνα …

Δεν ξέρω πώς να βάλω το ντουνιά σε τάξη
παλεύω ωστόσο αυτός εμένα μην αλλάξει
είτε με γράψει, είτε όχι, η ιστορία,
εναποθέτω στο θεό τη σωτηρία,
έκκληση κάνω, Κατερίνα δεν μ’ ακούς …