Θέλω να κλείσω σε μια γυάλα
τα βάσανά σου μικρά μεγάλα,
γέλια να σπείρω να τα θερίσω,
μετά σε ‘σένα να τα χαρίσω.

Έτσι οι μέρες, δε θα μας φεύγουν,
θα ΄ναι σπιτόγατες, θα επιστρέφουν.
Ο χρόνος θα ’ναι κερί που λιώνει
κι όσο μας καίει θα μας ενώνει.

Τον κόσμο όλο θα συμπυκνώσω
σε μια στάλα και θα στον δώσω,
κάνε τον δάκρυ για να κυλήσει,
ήσυχους πια να μας αφήσει.

Όταν οι σκέψεις που σε βαραίνουν
άσκοπες λύσεις θα σου γυρεύουν,
θα γίνω αέρας και θα φυσήξω,
σαν να ’ναι σκόνη θα τις σκορπίσω.

Θα κλέψω τ’ άστρα και το φεγγάρι,
να σου τα πλέξω μαξιλάρι.
Έτσι καρδιά μου κάθε όνειρο σου,
θα βρίσκει θέση στον ουρανό σου.