Ητανε λέει ένα αγόρι,
μεσ’ τα παραμύθια του άρεσε τα κρύβεται,
χίλια μικρά χρυσά στολίδια
η σκέψη ντύνεται.

Τη μια μέρα ήταν ιππότης,
την άλλη μέρα μαύρος πειρατής.
Ένας μικρός γλυκός Δον Κιχώτης
Ονειροκεντητής.

Τι κι αν όλα ήταν αλλιώς,
μαύρος καπνός που πνίγει.
Εκείνο ακουμπούσε στο φως
της λύπης να ξεφύγει.

Και σαν τα χρόνια του μεγαλώσαν,
κύματα μύρια της ζωής οι αλλαγές.
Ήρθανε λύκοι το κυκλώσαν,
ρίζωσαν οι πληγές.

Όντως όλα ήταν αλλιώς,
δράκος κακός που τρώει
και ο χρόνος συνένοχος,
βάσανο το ρολόι.