Από ασυνήθιστα κι ανθρώπινα κουσούρια
Εγώ είχα πάντα μόνο μια παραξενιά
Ποτέ δε μ' άρεσε να κλείνω τα παντζούρια
Το θεωρούσα κατά βάθος γκαντεμιά

Αυτή η θέα και το φως του παραθύρου
Αυτή η αίσθηση, αυτή η ανοιχτωσιά
Βλέπω να απλώνεται η έννοια του απείρου
Κι είναι για μένα βάλσαμο μες στην καρδιά

Από ασυνήθιστα κι ανθρώπινα κουσούρια
Εγώ σιγά... Είχα μονάχα... να... αυτό...
Έτρεχα έτσι στο παράθυρο με φούρια
Και κάπως τύχαινε και κάτι να πετώ

Τη μία πέταξα τη γόπα μου... ΣΒΗΣΜΕΝΗ!!!
Ούτε κατάλαβα πως έγινε αυτό
Και ξαφνικά βλέπω τι φύση εκεί καμένη
Κι έτσι κατάλαβα πως το 'κανα εγώ

Την άλλη να... Πετάω ένα τόσο δα καρφάκι
Ήταν στη τσέπη μου, δε το 'θελα εδώ...
Και ξαφνικά ακούω μια μαλακισμένη «Βγήκε το μάτι μου!!! Γαμώ τη μου γαμώ»

Από ασυνήθιστα κι ανθρώπινα κουσούρια
Εγώ σιγά... Είχα μονάχα... να... αυτό...
Έτρεχα έτσι στο παράθυρο με φούρια
Και κάπως τύχαινε και κάτι να πετώ