Κοντεύει έξι ήρθε το χάραμα,
όμως μια θλίψη με κρατά.
Κλείνω τα σκούρα κ’ ένα ανάθεμα,
μου ματώνει την καρδιά.

Αλλιώς μου τα ’παν κ’ αλλιώς τα έζησα,
και σε συντρίμμια χτίζω ζωή.
Κάνω κουράγιο, μα κουράστηκα,
πόσο ν’ αντέξει μια ψυχή;

Φύγαν τα χρόνια κ’ οι στιγμές
γίνανε μνήμες και πληγές

Ήμουν παιδί, μα πια μεγάλωσα
τα όνειρά μου με σάρκα και οστά.
Έκανα βήματα προχώρησα
κι όμως δεν πήγα πουθενά.