ου σβήσανε τα φώτα
Σου αλλάξανε τη βόλτα
Τα βήματά σου πάνε κουτουρού
Κι όμως σε βλέπω ίδιο
Ν’ ακούς τον επικήδειο
Λες κι είσαι σε κηδεία αλλουνού

Ρε φίλε συντονίσου
Μιλούν για τη ζωή σου
Την κλείνουν και σου παίρνουν τα κλειδιά
Κι ενώ τρέχει το τέλος
Σα φλογισμένο βέλος
Κοιτάζεις και δε βγάζεις τσιμουδιά

Εγώ δε λέω τι να κάνεις
Σου λέω μόνο μην πεθάνεις
Χαμένος μες στο παραμύθι
Στο αραλίκι και στη λήθη
Κι αφήσεις για κληρονομιά σου
Το ρεζιλίκι της γενιάς σου

Οι δρόμοι κάθε βράδυ
Σαν αίθουσες του Άδη
Στεγάζουνε αδέσποτες ψυχές
Ρε φίλε συντονίσου
Ετούτη η σιωπή σου
Για τα παιδιά σου χτίζει φυλακές